باشگاه خبرنگاران جوان - در قرن پنجم هجری، میان شاعران آن دوره، شعر ناصرخسرو جایگاهی متفاوت و متمایز دارد. او که از چهره‌های برجسته مذهب اسماعیلی است، در اشعارش از بسیاری از شخصیت‌های برجسته شیعه یاد کرده و به‌ویژه در دفاع از باورهای مذهبی خود به اهل بیت علیهم‌السلام توسل جسته است.
در دیوان ناصرخسرو، ستایش امام علی (ع) جایگاهی برجسته دارد و یادکرد از فضایل ایشان فراوان به چشم می‌خورد. با این حال، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نیز با القاب «شبر» و «شبیر» در اشعارش حضور دارند. در یکی از ابیات می‌گوید:
ای ناصبی اگر تو مقری بدین سخن
حیدر امام توست و شبر وآن گهی شبیر
در ادامه دیوان، امام حسین (ع) را یادگار پیامبر (ص) و از بازخواست‌کنندگان روز قیامت درباره عهد غدیر معرفی می‌کند:
حسین و حسن یادگار رسول
نبودند جز یادگار علی
و در جای دیگر به صراحت از ریشه‌های قتل آن حضرت می‌نالد:
ور یار رسول است کشنده‌ی پسر او
پس هیچ مرو را نه عدو بود و نه کافر
ناصرخسرو با اشاره‌ای مستقیم به حادثه کربلا، شکایت از روزگار را با یاد آل رسول گره می‌زند:
هیچ شنیدی که به آل رسول
رنج و بلا چند رسید از دهاش؟
دفتر پیش آر و بخوان حال آنک
شهره از او شد به جهان کربلاش
همچون زیارت عاشورا، در اشعار ناصرخسرو نیز لعن بر قاتلان سیدالشهدا (ع) دیده می‌شود:
لعنت کنم بر آن بت، کاو کرد و شیعت او
حلق حسین تشنه در خون خضاب و رنگین
یکی از زیباترین و تلخ‌ترین ابیات ناصرخسرو درباره واقعه عاشورا، در قصیده ۹۷ دیوان آمده است؛ جایی که شاعر اندوه همیشگی خود را از شهادت امام حسین (ع) با زبانی دردآلود بیان می‌کند:
من که ز خون حسین پر غم و دردم
شاد چگونه کنند خون رزانم؟...
اندوهی که گویی حتی گذر زمان و شیرینی شراب هم نمی‌تواند از آن بکاهد.
منبع: مهر